Mamma Mia, let’s hit the road again

Na een halfjaar reizen door Azië stond er een nieuw avontuur op ons te wachten; roadtrippen met onze moeders door Nieuw-Zeeland! In Christchurch (Zuidereiland) konden we ze eindelijk weer een knuffel geven en werden we warm verwelkomt met de woorden: 'Jullie ruiken naar een bord nasi...' 'Aah, wat lief, wij houden ook van jullie!' 

Gelukkig waren onze moeders een dag eerder aangekomen en hadden ze fijn de eerste dingetjes geregeld: de knalgroene 'Kermit de Kikker' camper stond klaar en de camping voor de eerste nacht was geboekt. Allemaal leuk en aardig zo'n betaalde camping moeders, maar bereid je maar voor... Wij gaan jullie namelijk vanaf nu het echte backpackers leventje laten ervaren. Hopelijk hebben jullie genoten van deze eerste en meteen ook de laatste camping met die 'oh zo fijne faciliteiten!' ;) Laat de drie weekse trip richting Auckland (Noordereiland) maar beginnen! Whoopwhoop!

Aangezien wij de afgelopen maanden al flink waren verwend met tropische plekjes, besloten we de moeders na een nacht op een gratis parkeerplaats af te zetten op het strand om even uit te waaien. Ondertussen gingen wij in de omgeving op zoek naar een nieuwe slaapplek. We vonden al gauw een super locatie aan het strand, waar ook veel andere kampeerders aanwezig waren. Zonder na te denken reden we enthousiast de mensen tegemoet. We waren alleen héél even vergeten dat onze grote camper iets groter en zwaarder was dan alle andere auto's/busjes en verder dan een paar meter kwamen we dan ook niet... Binnen no time stonden we vast met de camper in het zand! ‘Oh jeetje, het zal ook eens niet...’ Gelukkig waren er meteen wat lieve mensen die hier duidelijk meer verstand van hadden en ons hielpen met graven en behulp van stokken en een touw de camper van het strand af sleepten. 'Oepsie!' Beter kon onze roadtrip niet beginnen! 

De zoektocht naar een slaapplek liep dus een beetje anders dan gepland en we reden dan ook twee bezorgde (inmiddels flink uitgewaaide) moeders tegemoet die zich geërgerd afvroegen waarom het zo lang moest duren. Nou moeders, hierom dus... We hebben maar verstandig onze mond gehouden om onnodige zorgen te vermijden! =D Gelukkig vonden we uiteindelijk toch een leuke plek tussen de koeien in de wei aan een ander strand. Samen met ‘Harry de haan’ en alle Nieuw-Zeelandse koeien hebben we hier naar een mooie zonsondergang gekeken. 

We vervolgden onze trip langs de westkust richting het noorden. De bijzondere reis in Myanmar waren we zeker nog niet vergeten en de aangeschafte cd’tjes van de enige Myanmarse liveband (Iron Cross) werden dan ook regelmatig in de camper afgespeeld. Aangekomen bij 'Lake Rotoroa' stond ons een grote 'sandflies attack' te wachten. Deze irritante beestjes steken je overal en van die jeukende, rode bultjes blijf je weken last houden. Ondanks de attack was het een hilarische situatie en na een shotje Jagermeister van een groep Tsjechen besloten we dan ook maar snel weer door te rijden naar de volgende bestemming. 

Het vinden van goede en gratis slaapplekken was vaak een uitdaging, maar geen enkele slaapplek is saai geweest. We hadden de moeders al een paar dagen een fatsoenlijke douche beloofd en toen we ze voorzichtig mededeelden dat er bij deze slaapplek alleen een koude buitendouche was kregen we als reactie: 'Ja, daar trappen we echt niet in!' Haha! De nachten van gratis parkeerplaatsen tot hele mooie plekjes aan het strand hebben door het 'back to basic' gevoel regelmatig voor veel hilariteit gezorgd en tegelijkertijd zagen de moeders langzaamaan in dat deze manier van reizen veel leuker en avontuurlijker is èn we hierdoor veel geld konden besparen in het dure Nieuw-Zeeland. 

Leuke reisfoto’s maken dat was was soms nog wel even een dingetje... Waren we net wakker dan stond gelijk de paparazzi naast ons bed en wanneer er wel mooie foto's gemaakt konden worden van het onbeschrijfelijke landschap bleken ze achteraf een beetje wazig, want ze hadden de bril niet op... Grapje moeders! Wij zijn blij dat de Canon fotocamera uit de jaren 80 het nog steeds doet! ;)

Met de Ferry vertrokken we vervolgens naar het Noordereiland waar we in Wellington het 'Te Papa Tongarewa' museum hebben bezocht. Ook moesten we wel even langs het bordje rijden met de langste plaatsnaam van de wereld (zie foto's). Op aanrader van anderen besloten we de bekende 'Tongariro Alpine Crossing' te bewandelen. Een trekking van bijna 20km door een prachtig gebied met kraters en natuurlijke, gekleurde poelen. Misschien hadden we dit met zijn allen een beetje onderschat, want na een zware klim (op zo'n 6 km van de hele route) riep Denise's moeder al trots met haar handen in de lucht: 'Maak even een foto dat ik het heb gehaald!' Gelukkig kunnen we er nu om lachen, maar de laatste kilometers (waar ook nog een blessure bij kwam) waren voor haar bijna niet meer te doen. De enige keuze die we hadden was een helikopter over laten komen of de trekking afmaken... Er zat dus niks anders op. Uiteindelijk heeft ze met veel pijn en moeite de trekking af kunnen maken en dat was voor ons allen een grote opluchting. 'Ja, echt weer een top idee van ons, zo'n dagwandelingetje...’ Toch kunnen we allen wel zeggen dat het een zware, maar zeer mooie en bijzondere dag was.

De oorspronkelijk bewoners en ontdekkers van Nieuw-Zeeland zijn de Maori (14% van de bevolking). We bezochten de 'Whakarewarewa Maori Village'. Dit is een dorp gelegen op een actieve vulkaan dat bewoond wordt door de maori. Het was erg indrukwekkend om te zien op welke manier deze mensen nog steeds leven. De Maori bevolking bereidt voedsel in kokende natuurpoelen en hete putten, en ook het badderen gebeurt in natuurlijke heet waterbaden. Het was een erg leuke rondleiding en als afsluiting kregen we de intimiderende traditionele Haka dans te zien wat vroeger gebruikt werd om vijanden te verjagen. 

Het Noordereiland van Nieuw-Zeeland staat bekend om de natuurlijke geisers, actieve vulkanen en warmwaterbronnen. Het was dan ook erg bizar toen we ineens in een willekeurig dorpje rook uit putten zagen komen. Ook ruikt het op veel plaatsen letterlijk naar rotte eieren. In het plaatsje Wai-O-Tapu hebben we het ‘Thermal Wonderland’ bezocht. Een park met geisers, pruttelende modderpoelen en gekleurde poelen. Daarnaast hebben we een aantal uur op ‘Hot Water Beach’ doorgebracht. Door warmwaterbronnen onder het strand komt warm water boven drijven als je een gat graaft in de grond, waardoor je een letterlijk in een heet bad op het strand kunt gaan zitten. 

Zoals jullie weten houden wij wel van een beetje actie, dus leek het ons leuk om een ‘Jet Boat’ activiteit te boeken. Een boot die razendsnel over het water door de smalle rivier heen scheurt. Gelukkig zeiden de moeders hier geen nee tegen. Verder hebben we de Mount Maungauni beklommen, de Cathedral Cove bezocht, de moeders meegenomen in een modderige donkere cave om glowwormen te spotten en een hele vette dag gehad op een boot waarbij we ‘Bottle Nose’ dolfijnen hebben gespot. Er zwommen zoveel dolfijnen voor onze boot langs! Het was erg indrukwekkend om te zien. Toen we klaar stonden in de bikini om het water in te gaan kregen we te horen dat er een baby dolfijn bij de groep aanwezig was. Hierdoor was het helaas niet mogelijk om met de dolfijnen te zwemmen. Volgende keer beter!

Uiteindelijk zijn we naar het één na noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland gereden (Cape Reinga) en dit leek letterlijk het einde van de wereld. Ook zie je hier de Tasmanzee in de Grote Oceaan overgaan. Wanneer het hard waait kunnen er zelfs golven van tien meter ontstaan. We hoopten dat we konden ‘sandboarden’ (snowboarden, maar dan op het zand) op de ‘Paki Dunes’ (zandduinen), maar helaas was het alleen mogelijk om met een matje van de duinen af te glijden, waarna je weer een klere eind de helling op moest lopen... Wij, the lazy Dutchies on worldtour, hebben dat maar even achterwege gelaten. 

We denken dat de moeders wel in hebben gezien dat het veel tijd kost om het één en ander uit te zoeken: de route, slaapplekken, activiteiten etc. Een strakke planning was dan ook nodig om zoveel mogelijk uit de drie weken te halen. ‘Als jullie kiwi’s willen zien moeten we vandaag nog doorrijden naar Whangarei!’ Er moesten nog flink wat kilometers gemaakt worden de laatste dagen, maar ook de Nieuw-Zeelandse kiwi hebben we uiteindelijk weten te spotten! 

In Auckland hebben we na wat sightseeing vervolgens de camper weer ingeleverd. We vonden dat we na dit grote avontuur allemaal wel weer een nachtje in een hostel hadden verdiend, dus verbleven we de laatste dag in het relaxte ‘Jucy Snooze’ hostel zodat we allemaal even bij konden komen. De volgende morgen was het alweer tijd om afscheid te nemen van de moeders. Wat vlogen de drie weken snel voorbij, maar wat hebben we ontzettend veel beleefd en gezien. Het was een geweldig avontuur die we allemaal niet zo snel zullen vergeten! 

Nadat we de moeders hadden afgezet op het vliegveld zijn we natuurlijk naar een goedkoper hostel gewandeld, waar we voor de komende nacht hadden geboekt. Het voelde niet fijn om afscheid te nemen van de moeders en we zaten beide met een naar en leeg gevoel. Vooral ook omdat je weet dat het weleens heel lang kan gaan duren voordat we ze weer gaan zien.

Aangekomen in het hostel kwam ons meteen een vieze slaap/rokers lucht tegemoet. 'Jeetje, waar waren we nu dan weer terecht gekomen!' We zijn qua hostels al heel wat gewend, maar dit was werkelijk waar het mufste hostel met de grootste studentenkeuken die we tijdens onze hele reis hebben gezien! Dat een grote ‘obese verschrikking’ lekker haar vette hamburger bestelling onder Denise haar bed op zat te peuzelen maakte het er dan ook niet beter op! 'Waah, we missen jullie nu al moeders!'

We zijn maar gauw ons bed ingedoken, zodat we konden dromen over de mooie afgelopen weekjes en natuurlijk ons volgende avontuur. De volgende vijf weken zijn we met zijn tweetjes terug gegaan naar het Zuidereiland om deze verder te verkennen! Hierover lezen jullie in de volgende blog.