Please, don't wear your bikinis!

Na het bezoeken van de populaire toeristenplaatjes waren we weer terug in Yangon. Hier hebben we Wint ontmoet via Couchsurfing (een app om reizigers in contact te brengen met locals) en daarnaast veel tijd doorgebracht met de jongens van het hostel. Je hoort vaak dat mensen zeggen over Birmezen: “Ze hebben bijna niks, maar toch zijn ze zo gelukkig!" De mensen lachen inderdaad veel en lijken daardoor heel ‘happy’, maar nadat wij een aantal locals ècht hebben leren kennen, kwamen we erachter dat ze helemaal niet zo gelukkig zijn als dat ze zich voordoen. Ze weten ook heel goed dat Engels voor hun de toekomst is, dus volgen ze Engelse lessen en leren ze zelfs letterlijk uit een woordenboek! Er is een grappig 'cultuurverschil' op Social Media: waar wij vaak via Facebook alles mooier laten lijken dan dat het is, nemen de Birmezen geen blad voor de mond en mag de hele wereld zien hoe ze zich werkelijk voelen.

Best grappig hoe wij aan het begin van de reis het plan hadden om Myanmar voor een weekje te bezoeken, terwijl nu bleek dat zelfs drie weken voor ons nog steeds niet genoeg was. We wilden meer van deze lieve bevolking ontmoeten en vroegen om advies: "Don't go to Chaung Tha, the beach is ugly and there are only locals..." Een dag later zaten wij (natuurlijk) tussen de locals in de bus naar Chaung Tha! Hier hebben we de meest bijzondere en bizarre dagen van onze reis tot nu toe meegemaakt. Het was een paradijsje: de hele dag de stranden en omgeving verkennen op schakel-motorbikes (het was een ehh.. uitdaging), drinken uit kokosnoten en local food uitproberen. Ook keken we onze ogen uit hoe iedereen zich de hele dag vermaakte op het strand. Wij als Nederlanders kunnen ons niet voorstellen hoe je zoveel schik kan hebben om voor de lol met een tandem door het zwarte zand te trappen. 

Daarnaast werd er veel gevoetbald en kreeg Denise zelfs een armband cadeau toen ze een potje meespeelde! Aangezien veel mensen niet kunnen zwemmen dobbert iedereen maar een beetje rond in een rubberen band. Tot onze verbazing zagen we een meisje in een heel leuk wit jurkje zó de zee in lopen! De Birmezen zwemmen met kleren aan en met de woorden van een van de jongens van het hostel in ons achterhoofd (‘Please don’t wear your bikinis!’) gingen wij ook maar ‘like a local’ de zee in. Dit vonden de locals natuurlijk geweldig. De mensen die niet zwemmen zitten in een gehurkte houding op het strand, want zonnen zoals wij Westerlingen doen, dat kennen ze hier niet.

Wij werden op deze niet-toeristische plek om onwijs veel foto's gevraagd. Op een gegeven moment wilden zoveel mensen met ons op de foto, dat een serveerster uit zichzelf de 'fotoshoot' begon te regelen. Na een half uur waren alle locals gelukkig met hun foto en kon de serveerster weer terug naar haar echte baantje. De volgende dag zaten we rustig op het strand de locals te observeren tot twee mannen vroegen of ze foto's van ons mochten maken voor hun bedrijf. Na een half uur kwamen ze terug met geplastificeerde foto's en de vraag of we met hen en een vriend mee wilden naar een toeristisch eilandje. In een bootje met drie onbekende mannen? Normaal hadden we natuurlijk nee gezegd, maar dit is Myanmar! Vijf minuten later zaten wij (als èchte locals met onze handgevlochten hoedjes) in een bootje naar White Island. Er volgde een hele fotoshoot, want wij zijn ook zo fotogeniek! ;)

Elke avond ontstond er een soort nightmarket en zaten locals in groepjes met een gitaar op het strand ongegeneerd vals mee te zingen. We zijn ook maar bij een groepje gaan zitten en het was zo’n gezellig sfeertje! Myanmar kent maar één band: ‘Iron Cross’ en op iedere hoek van de straat (zelfs in de nachtbussen) werden deze liedjes gedraaid. Daarom herkenden zelfs wij de liedjes die op het strand gezongen werden. Het is in deze cultuur heel normaal om te delen en we hebben zelfs afgekloven vissen op stokjes en brokken kokosnoot aangeboden gekregen. Ondanks dat we al hadden gegeten wilden de mannen vervolgens toch wat te eten voor ons bestellen. Ach, waarom ook niet? Een bord ‘Myanmar Rice’ gaat er bij ons altijd wel in, dachten we. Maar wat bleek, we kregen als enige een bord toast met ei voor ons neus en we zagen de trotse blik van de jongens: “Jullie Europeanen eten graag toast, toch?" Op weg naar ons hotel kwamen we heel toevallig de fotografen van die middag tegen en ze nodigden ons uit om karaoke met ze te komen zingen. We hadden ons geen betere afsluiting van het weekend in Chaung Tha voor kunnen stellen!

In Yangon hebben we Wint nog een keer gezien (wat een scheetje is dat toch!), waarna het tijd was om afscheid te nemen van het mooie Myanmar en de ontzettend lieve Birmezen. Een echte cultuurshock hadden we nog niet gehad tót we in Kuala Lumpur (de hoofdstad van Maleisië) aankwamen. Van de Birmezen die je geinteresseerd aankeken en automatisch begonnen te lachen, naar de multi culti Maleisiërs die je ook aan blijven kijken, maar waar geen enkele vrolijkheid van het gezicht afspatte. Maleisië bestaat uit Maleisiërs, Indiërs en Chinezen. Overal in Kuala Lumpur (KL) zie je grote "1" afbeeldingen met de Maleisische vlag erin, dat staat voor: 'ondanks de verschillende culturen zijn we één'.

KL is een grote en vieze stad met veel daklozen langs de weg, maar het ervaren van het Aziatische ‘local life’ bevalt ons inmiddels zo goed dat we Maleisië ook een kans wilde geven. We leerden Alif kennen (ahh lief jong, die Alif) die ons mee nam naar de verschillende wijken van de stad. Ook liet hij ons zijn favoriete local food proeven en hebben we zelfs geleerd om met onze handen te eten! We zullen nooit zijn verbaasde gezicht vergeten toen we hem over ons 'local food' vertelden. ‘You guys eat bread with cheese, really?’ Door en met Alif hebben wij KL als èchte locals mogen ervaren. Als hij vrij was werden we door hem en een van zijn vrienden opgehaald met de auto, waarna hij ons meenam naar o.a. Putrajaya (de toekomstige hoofdstad van Maleisië) en de beste plekken voor local food. Ook kwamen we bij ’the local spot voor the best view over KL’. terecht. Waar dit is mogen we niet verklappen, omdat ze het graag voor de locals zelf willen bewaren. Niet dat wij met ons geweldige richtingsgevoel enig idee hebben waar we 'in Boeddha's naam' zaten, maar dat terzijde.

Na een week KL zijn we met de nachtbus naar Singapore vertrokken, een land wat aan het begin van onze reis nog niet op ons lijstje stond. Singapore hebben we leren kennen met en door Teo. Hij heeft ons de tofste plekken van Singapore laten zien en het meest lekkere local food laten proeven. Onze absolute favoriet is de ‘kaya toast’: toast met boter en 'kaya' (zoet beleg) wat je dipt in een losgeklopt half gekookt ei met sojasaus. Het klinkt smerig maar het is zo lekker!

In Singapore kan je letterlijk voor alles gestraft kan worden (van de weg oversteken op een verkeerde plek tot het plukken van een bloem), maar juist daarom houdt iedereen zich perfect aan de regels. De stad is extreem schoon en de mensen staan netjes in de rij voor alles. De mensen waren erg lief en behulpzaam, zo hebben we een paar keer meegemaakt dat een local zomaar een treinkaartje of buskaartje voor ons betaalde. Ook had een Chinees vrouwtje ‘niks beters te doen’ en bracht ze ons ‘thuis’, nadat we bij een verkeerd treinstation waren uitgestapt. Na een dag in het pretpark Universal Studios met Anna (Australisch meisje) hebben we Haren ontmoet. Dit is het eerste adres waar we echt hebben 'gecouchsurft' (geslapen). Na zes maanden reizen door Azië, was alleen het hebben van een keuken al zo luxe! Zijn huis was voor ons letterlijk één groot resort en zijn balkon grensde zelfs aan het zwembad! Hier hebben we op onze laatste dag Singapore als afsluiting in de zon geproost, twee uur voor ons vliegtuig vertrok… Een beetje teut renden we (half etend van onze rijstmaaltijd) over de loopbanden van Singapore airport met onze doorweekte bikini's en handdoeken in een plastic tasje. Nou, zeg maar ‘bye bye’ tegen de bikini's, want die zijn we met onze gare hoofden helaas vergeten tijdens onze tweede vlucht… Het was erg raar om Azië na zes hele toffe maanden te verlaten, maar we vlogen voor een goed doel: We gaan onze moeders weer zien in Nieuw-Zeeland! Over de avonturen die we met hen hebben beleefd, schrijven we in onze volgende blog!

Als afsluiter willen we nog een 'klein' ding zeggen over Myanmar. We hebben het al vaak benoemd, maar zelfs nu (bijna vijf maanden later) blijven ze ons verbazen. Met de meeste Birmezen die we hebben ontmoet, hebben we nog steeds contact. De priester met het wezengezin (waar we in de vorige blog over schreven) is inmiddels vader geworden van een gezond meisje. Drie keer raden... Er kruipt nu een klein Birmees meisje rond in Myanmar dat Rea heet! Hoe ongelooflijk bijzonder is dat?! Ja, deze onwijs lieve mensen kunnen wij met geen mogelijkheid vergeten en we raden iedereen aan om dit prachtige land te bezoeken!