Hey, mister policeman!

Vanuit Cambodja vertrokken we samen met Hiten en Alpa (onze lieve Indiase/Engelse vrienden waar we nu   ongeveer een week mee reizen) richting onze volgende bestemming: Vietnam. Aangekomen in Ho Chi Minh City (HCMC) waren we allebei op slag verliefd op deze stad. Omdat de stad zo westers is en er nog veel van de Franse bezetting terug te zien is voelde het gelijk een beetje als thuis komen. Er zijn ongeveer 8 miljoen scooters in HCMC en de drukte op de weg is te bizar om te kunnen beschrijven, maar daar hebben we leuke filmpjes voor! In Bangkok en Cambodja hebben we al een beetje kunnen oefenen met oversteken op drukke straten, maar hier zijn veel meer skills voor nodig. De Saigon walk noemen ze het: gewoon lopen, strak naar voren kijken, niet aarzelen en de scooters om je heen laten slalommen: zoals jullie weten houden wij wel van avontuur en vinden het oversteken dan ook geweldig. Vooral de rotondes zijn fantastisch!

Onze poging om in HCMC een bus naar ons hostel te pakken was een hele ervaring. Alleen voor het vinden voor de bushalte hebben we hints gespeeld met twee oudere locals (echt: twee vingers aan de binnenkant van haar bovenarm...) en toen we in de bus stapten werden we nog net niet behandeld als monnikken, maar het zat er niet ver vanaf: we kregen de beste plekken toegewezen en het kopen van het kaartje werd meteen voor ons geregeld. Ze wilden ons allemaal heel graag helpen (zelfs de mensen die de bus inkwamen vroegen gelijk of ze ons konden helpen) en ze stuurden ons na een paar haltes vol overtuiging de bus uit. Nog overdonderd van deze gehaaste busrit en de supervriendelijke en behulpzame mensen, kwamen we erachter dat deze halte nog een kilometer of drie verwijderd was van de bushalte die wij bedoelde. Helaas. Maar ach, ze wezen ons wel heel erg lief naar de verkeerde plek en dat is ook belangrijk! We hebben de overige kilometers te voet afgelegd, snel wat local streetfood naar binnen geschoven want we konden niet wachten om het nachtleven in HCMC te ontdekken. En man man man, wat een bizarre avond was dat!!

Tijdens de pubcrawl (kroegentocht) leerden we twee Vietnamese broers kennen die ons meevroegen naar een club toen alle barretjes in de backpackersstraat dicht gingen. Gezellig, waarom ook niet! Echter wisten wij niet dat ze het hadden over een private club met mensen in pak, een privétafel met waterpijp, een groot bord met fruit en drie privéserveersters (één voor Heineken bier met ijs?! bij te schenken na elke slok die we namen, één voor het water en de laatste was afdeling shotjes). Flink underdressed en met uitgekeken ogen zaten we ons kapot te lachen om de bizarre en hilarische plek waar we nú dan weer beland waren. Het mooiste van alles was nog dat we vanavond alleen entree voor de pubcrawl hadden betaald: wat een onvergetelijke avond hebben wij gehad voor maar liefst één hele dollar!

Een bezoek aan het warmuseum mocht natuurlijk niet ontbreken in een land met zo veel geschiedenis. Hiten was inmiddels doorgereisd naar het noorden van Vietnam, maar samen met Alpa hebben we een excursie gedaan naar de Cu Chi tunnels en over de Mekong Delta river gevaren in een traditioneel Vietnamees bootje met bijbehorende traditionele hoedjes. Toen we in het bootje terug naar de bus zaten, zei Rea heel enthousiast dat ze uitkeek naar the floating market waar we extra voor betaald hadden. Denise en Alpa moesten haar teleurstellen dat de (maar liefst) twee bootjes met ananassen al voorbij waren gekomen. De floating market was very very small, zei de tourguide al. Volgens een andere local zijn we er ingeluisd, want de floating market is al om 04:00u 's ochtends en is alleen met een meerdaagse tour te bezoeken. Hmm... Ze hebben ons mooi in het (b)ootje genomen!

De volgende bestemming was Mui Né en met een tour door de stad heeft onze geweldige, dansende tourguide 'Long' ons de fairystream, fishing village, the red- en the white sand  dunes laten zien. Bij the white sand dunes - een prachtige plek die voor ons absoluut niet Vietnamees aanvoelde - kon je een quad huren om rond te crossen, maar helaas hadden we hier niet op gerekend en te weinig geld meegenomen. Maar al gauw zag Rea een beachvolleybalnet dus die kon het niet laten om op deze mooie plek een potje te spelen met wat Vietnamezen. Bij de red sand dunes hebben we de sunset bekeken en konden we sandgliden: op een dun bordje als een malle van het zand af glijden. Dit was tof, maar sandboarden staat nog steeds bij Denise op haar bucketlist.

Om van Rea's kleine scooterangst af te komen na de klunzige scooterval in Koh Phangan (Thailand) werd het weer eens tijd om het opnieuw te proberen. Samen met Alpa wilden we weer richting the white sand dunes rijden om alsnog over de duinen te kunnen crossen met een quad. Toen we bijna gearriveerd waren werden we langs de weg gezet door de Vietnamese "politie" voor speeding. Een kleine man in een mooi, groen uniform met een knuppel zei vervolgens dat we tóch niet te hard reden maar wilde wel even ons rijbewijs zien. In Vietnam heb je officieel een Vietnamees rijbewijs nodig, maar het internationale rijbewijs van Rea werd door deze kleine - en totaal niet intimiderende - meneer geaccepteerd, maar Alpa en Denise waren (heel slim) hun rijbewijs vergeten mee te nemen. Na een poging om deze meneer om te kopen voor omgerekend nog geen euro, moesten wij (samen met een andere Duitse toerist) mee naar het "politiebureau". We hadden veel gehoord over scams en geloofden niet dat deze meneer een echte politie-agent was, maar goed: wij rijden wel mee naar het politiebureau, adventure adventure! Onderweg naar het "politiebureau" had Denise al een plan bedacht om het eerste beste steegje in te rijden aangezien ze achteraan reed, maar helaas was het een weg zonder steegjes. Aangekomen bij het krakkemikkige gebouw met allemaal klappers, één bureau, één oude computer, een printer (die waarschijnlijk niet eens werkte) en zelfs kippen in de achtertuin, wilden ze dat we één miljoen vietnamese Dong zouden betalen (ongeveer €40)!! Terwijl Denise en Alpa met de helmen op weigerden om de sleutels van de scooters af te geven, stond Rea met een andere "agent" via google translate de tekst bij de poort van het gebouw te vertalen: Mui Né City Policestation... Nee, kan nog steeds niet kloppen. Nadat we begonnen te dreigen met het bellen van een advocaat, werden ze gek van ons en hebben ze ons boos weggestuurd: "Go go go!" Met onze helmen op (safety first), de sleutels in de hand en een hele erge lachkick, zijn we na het maken van een selfie voor dit "politiestation" richting the red sand dunes gelift. Bij the red sand dunes zagen we het busje staan waarmee we de dag ervoor de tour hadden gedaan en stomtoevallig was daar ook dezelfde swingende buschauffeur! Aangekomen bij ons hostel hebben we het verhaal verteld aan de scooterverhuurders, de helmen met sleutels afgegeven, onze excuses aangeboden en gezegd dat ze zelf maar de scooters op moesten halen. Tsja, dit is hun land en wij kunnen al die regeltjes toch ook niet weten.... Nadat we ook hier geweigerd hebben om te betalen zijn we met een knoop in onze maag weggelopen, maar al gauw hoorden we dat ze waarschijnlijk toch niet hoeven te betalen om de scooters terug te krijgen en het allemaal één groot samenspel is om maar geld van toeristen te kunnen krijgen. De volgende dag om half negen stonden de drie scooters dan ook alweer bij de verhuurder voor de deur. We kwamen er trouwens achter dat we toch wél door echte politie aan zijn gehouden door de foto die Denise stiekem tijdens de aanhouding gemaakt had en dat dit ook een serieus politiebureau was... Wat zijn we toch een verwende Nederlanders.

Op dit heerlijke avontuur moesten we natuurlijk proosten met springrolls (vietnamese loempia's) en een cocktailtje bij een goedkoop restaurantje. Naast ons zat een Rus die maar al te graag zijn fles Russische wodka met ons wilde delen. Vijf shotjes en een open marriage-aanbod namens zijn zoon later, zijn we nog heel even naar Dragon Beachbar ('the place to be' hadden we gehoord) gegaan. Denise is inmiddels een pro in afdingen en regelt de goedkope, hilarische scootertaxi's wel!

De volgende dag hebben we de bus gepakt naar het koude Dalat (25 graden, pfoe!): een stad die op 1500 meter boven zeeniveau ligt. Samen met Alpa hebben we hier een super gave canyoning tour gedaan. We wisten alledrie niet echt wat we moesten verwachten, maar zo'n gave dag met meerdere keren abseilen, watervallen inspringen, je door de stroming laten verplaatsen en een mini jungletrekking hadden we niet verwacht. Wát was dit gaaf! Zeker een aanrader voor iedereen die hier nog naar toe gaat (tik in op Facebook: Dalat Canyoning Tours 71)!

In Dalat hebben we afscheid moeten nemen van lieve Alpa, wat gaan we haar missen! Onze volgende stop was Nha Trang. Een plek waar we niet heel erg naar uitkeken omdat we hadden gehoord dat de Russen deze plek een beetje hebben verpest. Maar met onze Russische vriend met de gratis wodka in ons achterhoofd zijn we vol goede moed naar Nha Trang vertrokken. Het strand was mooi, de ice coffee en Cookies & Cream waren heerlijk, geen 'last' gehad van Russen (op 1 vervelend jong die Rea's filmpjes probeerde te verpesten na), maar de locals waren een stuk minder vriendelijk! Toen we op onze uitslaapdag wakker gemaakt werden om 08.30u, hoopten we dat het gratis ontbijt op bed van het hotel was. Maar nee: 'Surprise! Hier is een mand vol met jullie natte was, kijk maar hoe je het droogt. Aju!' Wat een heerlijk begin van een nieuwe dag :)

De volgende stop was Hoi An. In dit hele schattige, relaxte stadje hebben we de eigenaresse van ons hotel vier ochtenden op rij gevraagd - na onze overheerlijke gratis ontbijtjes - of we nog een nacht konden blijven. De locals waren hier lief en onwijs behulpzaam en de stad is prachtig (vooral 's avonds - dan licht de stad letterlijk op). Na veel moeite en een hele lange en vermoeiende dag was ons doel voor Hoi An behaald... We hebben het eventjes voor de familie thuis geheim gehouden (surprise surprise!!) om onnodige zorgen te voorkomen, maar we zijn proud owners of two beautiful motorbikes! Na de hele stad afgereden te hebben op zoek naar een rekje voor achter op de motorbike zodat we daar de backpacks aan vast konden binden, kwamen we op een markt terecht waar ze ons maar al te graag wilde helpen. Na bijna een uur gekeken te hebben hoe de locals met allerlei ijzerdraadjes het rekje stevig vast maakten op de motorbike, (ze zullen dit vast vaker gedaan hebben dachten we) kwamen we tot de conclusie dat de klep niet meer open kon en we dus niet meer konden tanken... Jonge, jonge heel slim! Dat belooft veel goeds voor onze motorbiketrip! Andere locals hebben ons vervolgens geleerd hoe je een backpack op z'n vietnamees fixeert op je motorbike, waarna we konden beginnen aan onze toffe ruim anderhalve week rijden. We zijn van Hoi An naar Hanoi gereden via de bergen en de Ho Chi Minh-trail en hebben stops gehad in bekendere plekken als Danang, Hue en Phong Nha maar ook in kleine dorpjes. We hebben zelfs één nacht geslapen in een dorpje wat zo klein was dat het niet te vinden was op Google maps! Dit laatste was achteraf nog een klein probleempje toen we erachter kwamen dat we onze paspoorten waren vergeten in dit leuke, onvindbare dorpje. Ja ja, heel dom, weten we. Eén keer en nooit meer dat we de paspoorten vergeten, want het heeft ons nog wel wat moeite gekost maaaar uiteindelijk zijn onze schatjes op de veilige vietnamese weg (met een lokale bus) weer bij ons gearriveerd. Het was nog wel een uitdaging om precies tussen 11:30-12:00 uur de juiste bus te vinden tussen zo'n 40 andere bussen in het drukke Hanoi en het voelde alsof we een 'Wie is de mol' opdracht hadden voltooid! In Phong Nha hebben we een geweldige tour door the dark cave gehad met ziplining, een modderbad en kayaking.

Door het prachtige landschap rijden was geweldig, maar nóg leuker waren de locals van alle leeftijden die je in hun dorpje verwelkomen als koninginnen. Sommige keken alsof ze nog nooit een blank persoon hadden gezien. Na stops voor het maken van foto's met schoolkinderen die te bescheiden waren om een foto te vragen en het accepteren van onopvallende selfies waar je dan súper toevallig in de achtergrond ook op staat, stapten we onze motorbikes weer op zodat we voor de sunset bij de volgende bestemming aankwamen. Inmiddels rijden we als echte vietnamezen al toeterend en slalommend om een aanrijding met de loslopende buffels, koeien, biggen, geiten én grote rotsen die op de weg liggen te voorkomen. Vooral de lammetjes en kalfjes kunnen (hilarische) en onverwachte bewegingen maken. Een kalfje  hebben we dan ook een wijze les moeten leren: "het leven bestaat uit vallen en opstaan!"

Na deze geweldige maar hele vermoeiende week hebben we onszelf in Hanoi een tocht naar het prachtige Ha Long Bay cadeau gedaan: drie dagen genieten en partyen op een private island met de geweldige castaways tour! High speed tuben, een cruise door Ha Long Bay inclusief kajakken en goede feestjes: hier waren we wel weer aan toe!

Het verkeer in Hanoi is misschien niet zo heftig als in HCMC, maar nog steeds erg druk en wij hebben hier gewoon - als echte Vietnamezen -gereden! Prachtig hoe de vietnamezen alles per motorbike vervoeren. Wil je een nieuwe koelkast? Prima, kom ik even brengen. Een glasplaat? Geen probleem. Een varken die in een paar stukken gesliced is? ... Ja serieus, het hoofd lag tussen zijn benen...

Nadat we veel moeite hebben gedaan om onze motorbikes te verkopen (zelfs met "motorbikes for sale!" op onze shirts door de stad gelopen) en een hele snelle koffiedate met Janneke en Luc (wiehoe!) was het voor ons tijd om het mooie Vietnam te verlaten. Tijd voor het noorden hadden we niet meer aangezien we al als 'Ali Illegalie' rondliepen met ons verlopen visum, maar dit staat al genoteerd op Rea haar bucketlist. We hebben heel erg genoten van Vietnam en wisten van te voren niet dat het zo veelzijdig zou zijn. Wat hebben we een geweldige tijd gehad in dit avontuurlijke land. Cam on nhieu, Vietnam! "The noodlesoups are coming out of the nose, so it's time to go to Laos!" 

Door middel van een 22 uur durende slaapbus (zeggen ze...) zijn we nu onderweg naar Laos. Op naar het volgende avontuur, we houden jullie op de hoogte! Fijne feestdagen alvast!

Dikke knuffel Denise & Rea