Koh Phangan tattoo

Na een vlucht van 11 uur vanaf Köln naar Bangkok, kwamen we de volgende dag om 03:45 uur (08:45 uur lokale tijd) aan. Voor het verkrijgen van een Thais visum is het blijkbaar verplicht om een verblijfplaats aan te geven. Aangezien wij vooraf hadden besloten om pas in Bangkok op zoek te gaan naar een hostel is nu het eerste leuke zoekresultaat op Google voor de Thaise ambassade onze verblijfplaats: Hello Rainbow hostel!

We hebben ons gelijk maar even aan de Thaise cultuur aangepast en om 04:00 (NL tijd) een bak rijst naar binnen geschoven en wonder boven wonder, het was heerlijk! Na een metroritje de bus (blok hout op wielen) gepakt. Dit scheen 20 baht te kosten maar lief lachen was blijkbaar ook voldoende.

Aangekomen in het chaotische Bangkok duurde het minimaal vijf minuten voordat we de straat over durfden te steken. Hierbij zijn we uiteindelijk nog geholpen door een Thaise security medewerker van de bank en 'gedwongen' om bij de Toerist office naar binnen te gaan. Hier kregen we het geweldige nieuws dat onze globale planning helemaal gewijzigd moest worden i.v.m. zware weersomstandigheden (Typhoon) in het noorden van Zuidoost-Azië. Samen met Cris, onze reisadviseur, hebben we de planning omgegooid en besloten om eerst onze PADI te halen op het eiland Ko Phangan. Het heeft maar een paar uur geduurd voordat Cris ons kon overtuigen dat hij echt goede bedoelingen had en de prijs zakte per halfuur. Onze eerste nacht doorgebracht in een hostel op Khao San Road (dé backpackersstraat van Thailand.

Na de jetlag te hebben uitgeslapen stond onze reis naar Koh Phangan voor de deur. Ons was eerder verteld dat we werden opgehaald voor het hostel, aangezien hier geen bus kan stoppen leek het ons slim om bij de eerste beste busstop te wachten. Na alle hulp van de zeer vriendelijke Thaise mensen waren we er van overtuigd dat we goed stonden. Vervolgens kwam er een ventje op een scooter op ons afgereden en even dacht Rea dat hij ons wilde aanrijden. "Koh Phangan?" Hè weer zo'n vervelend Thais mannetje. "No, we're going by bus" bedankten we hem vriendelijk, waarop hij een formuliertje uit zijn zak toverde met een kopietje van onze bustickets. Oeps! We zijn hem maar snel gevolgd een paar straten verder waar wel een bus op ons stond te wachten. Tsja, we zaten in de buurt ;)

Na een busreis van langer dan onze vlucht en in de nachtstop weer een bak rijst naar binnen geschoven te hebben, werden we opgehaald door een taxi (grote tuktuk) die ons weer naar een andere bus bracht. Na nog een paar op de ferry te hebben gezeten kwamen we aan op het tropische feesteiland Koh Phangan. We werden wederom weer met een tuktuk naar ons hostel gebracht direct gelegen aan het strand. We delen de kamer met 4 anderen (DU, FR, NL, BE). Na onze ogen te hebben uitgekeken op een slumber party hebben we een nachtduik genomen in het zwembad bij ons hostel en hier een gezellig groepje Denen ontmoet.

Aangezien de full moon party pas laat zou beginnen was het de ideale dag om een scooter te huren en het eiland te verkennen. Dit is hier de gebruikelijke manier voor zowel de toeristen als de lokale bevolking. Zo voorzichtig als we zijn hebben we de eerste bike verhuur afgewezen aangezien we hier onze paspoorten achter moesten laten en een plek gevonden waar borg betalen voldoende was. Even netjes van alle kanten van de scooter een foto gemaakt zodat ze ons achteraf niet met hoge kosten konden opzadelen voor schade die er al was. Denise had liever dat Rea reed aangezien zij al van de fiets afkuukelt met iemand achterop.

Rea wilde graag een aandenken aan ons eerste mooie eiland en heeft nu (net als vele anderen) een mooie Koh Phangan tattoo - dit is hoe de locals de dikke verbanden noemen waar toeristen mee lopen die allemaal een scooter incidentje hebben gehad. Omdat het zo warm en vochtig is hier, is de kans op infecties erg hoog. Naast de antibiotica worden de schaafwonden dagelijks schoongemaakt in het ziekenhuis. Gelukkig is het praten over de kosten aan de schade van de scooter pijnlijker dan de wonden zelf. Het eiland verkennen zat er vandaag niet meer in, maar het grootste feest van Thailand wilde we onszelf natuurlijk niet onthouden. Dus na de pre party bij ons hostel zijn we richting the full moon party vertrokken: een feest waar 20.000-30.000 mensen op af komen. Het was een súpervet en bizar feest met buckets, vuurshows en minimaal tien verschillende podia. Na de full moon party was er ook een afterparty bij ons zwembad met alle mensen van het hostel, super gezellig!

Een nadeel van Rea haar wonden is dat de PADI, die we op dit eiland wilden halen, uit moeten stellen. Maar zo heel vervelend om een week extra op deze locatie te moeten blijven, is het niet.

Heel veel liefs van ons